La minnitta di Puddu
Cuomi sintìu tutti sti palori,
lu diu scinnìu tuttu ‘mphuriatu;
e di l’abbili cci scattava u cori,
ca a Gaminnuni l’avissi sbramatu.
Avìa l’arcu a la spadda, e a scattacori
currìa, cuomu un pazzu scatinatu.
Si mossi a na muntagna dda vicina
au campu di li Greci dda matina.
Paraju l’arcu e pigliaju la mira,
tirà na fleccia, ca scappà uzziannu.
Chiuvìanu flecci di matina a sira
‘ncapu li Greci, ca curpa un ci nn’annu.
Primu a li muli e a li cani iddu tira,
doppu l’uomini di birsagliu fannu.
Parìa lu tirassegnu di la fera
e di scanzarisilla spranza un c’era.
Di novi jorna li flecci chiuvìanu
au campu di li Greci disperati.
Li muorti a munzidduna si cuglìanu
e li timugni jeranu jisati;
mentri ca l’addumavanu chiancìanu
cu l’amici, cu li figli,ì e cu li frati.
Ma li flecci cadìanu ‘nesorabili
‘ncapu li testi di ddi miserabili.
|